Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

βουλιμία


Έχεις καμιά ωραία λέξη για σήμερα;
Είμαι θεονήστικη.
Θα την καταπιώ μονορούφι
κι αμέσως μετά θα την ξεράσω
στο επόμενο θύμα.

οι λέξεις

διαλυτικά.
τελείες:
άνω, κάτω.

αυτό είναι το ωραίο της γλώσσας.
που μπορείς απ' το άνω-κάτω,
να βγάλεις κάτι καλό.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

la escalera de sus ojos


Το ψηλό εργαλείο της νύχτας των ματιών του ήταν που με έβαλε σ' αυτό το παιχνίδι του χαμένου παραδείσου για να γεράσω παρέα με την απέραντη σκάλα της θλίψης που με πλακώνει και την ανεβαίνω αργά αλλά σταθερά, για να φτάσω πάνω από τα σύννεφα να αγγίξω τον ουρανό και να παίξω με τους υπόλοιπους φίλους του και αυτόν στη χαμένη, κολασμένη και αληθινή κόλαση του εαυτού μου.



Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

εγκεφαλικό επεισόδιο #1


"Ένας backpacker λιποτάκτης στην Ανατολή"


**Οι πιο ωραίες μου στιγμές είναι εκείνες, όταν, από την όση παιδική φαντασία που μου έχει απομείνει, φτιάχνω τις ιστορίες των ταξιδιών σου και με την μηδαμινή σχεδιαστική ικανότητα που έχω, σε ζωγραφίζω σαν καρικατούρα, ακριβώς έτσι, όπως σε θυμάμαι την τελευταία φορά που σε φίλησα.



Στο σημερινό επεισόδιο όλα έχουν μια γεύση από καφέ και κίτρινο. Κίνηση και φασαρία. Οι κόρες των ματιών σου δεν μπορούν να βρουν την ησυχία τους και δεν έχουν σταματήσει ούτε λεπτό να γκρινιάζουν. Όσο όμως κι αν τα μάτια σου πονούν, άλλο τόσο τα πόδια σου αντέχουν. Δεν το βάζουν κάτω και με μία δυτική φορεσιά για καμουφλάζ χάνονται στους δρόμους των μπαχαριών και των ανατολίτικων μουσικών.
Για πρώτη φορά αισθάνεσαι πράγματα που δεν έχεις αισθανθείς ποτέ ξανά στη ζωή σου.
Βλέπεις, ακούς και κυρίως μυρίζεις! Μυρίζεις! Αυτή τη μυρωδιά δεν θα την ξεχάσεις ποτέ.
Και να' ταν μόνο μία... 
Λες και ένας γίγαντας από άκρατο θυμό ή πάνω σε απίθανο κέφι έσπασε ένα τεράστιο μπουκάλι με όλα τα αρώματα κι αρωματάκια του κόσμου.

Μοναχικός καβαλάρης του εαυτού σου. Ένας cowboy της Δύσης, λιποτάκτης, ξύπνησες μια μέρα από ύπνο βαθύ στα βάθη της Ανατολής.

--Η αλήθεια είναι πως ούτε ο ίδιος καλά καλά δεν έχει καταλάβει αν κοιμάται ή αν είναι ξύπνιος. Αυτή τη βόλτα στις αγορές, τα παζάρια, τα αφεψήματα και τις όμορφες γυναίκες έχει χρόνια που την ξεκίνησε και ακόμα να την τελειώσει.. Αυτός πιστεύει πως δεν τελειώνει ποτέ και ότι ακόμη και όταν ο ίδιος "τελειώσει", η βόλτα του θα συνεχιστεί για πολλούς αιώνες ακόμη.

Ένας backpacker, ένας σύγχρονος λιποτάκτης του δυτικού πολιτισμού στις αχανείς αγορές της Ανατολής, μέσα σε σκόνες από μπαχάρια. Λες και κάθε τρεις και λίγο σκάνε εδώ κι εκεί μπαλόνια που έχουν μέσα τη σκόνη όλης της Αθήνας. Τριγυρνάει μόνος στο Νέο Δελχί με μοναδική παρέα τη λάμψη των ματιών του, τις σκέψεις του μυαλού του και τα λόγια των περαστικών που μοιάζουν με μια μεγάλη μπάλα από φωνές δεμένες μεταξύ τους τόσο σφιχτά που δύσκολα τρυπώνεις ανάμεσά τους. Αυτή η μπάλα δεν έχει γένος και λέγεται βαβούρα. Αυτή η βαβούρα τον ενοχλεί απελπιστικά. Αυτή η βαβούρα που σαν τέρας ορθώνεται σε κάθε μέρος με μεγάλη πυκνότητα πληθυσμού, δηλαδή σε κάθε μεγάλη πόλη. Είναι λιποτάκτης της φασαρίας, της βαβούρας και του δυτικού άστεως. Μόνο εκεί βρίσκει τον εαυτό του και τις ρίζες του με τη γη και τη μητέρα φύση, στην Ανατολή. Εκεί που ο χρόνος είναι σταματημένος και μπλοκαρισμένος, εκεί που δεν ξέρει κανείς, αν έχει ήδη ξυπνήσει σ' αυτή τη ζωή ή αν περιμένει την επόμενη φορά που θα ξυπνήσει για να ζήσει.

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

μαύρο














                                                                                                                                                                
σήμερα το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μαύρο
μέχρι αύριο δε θα πεινάσω
μόλις χθες πέθανα

τώρα ζω σ' έναν κόκκο άμμου
όλα είναι άσπρα
και δεν ξεχωρίζω από κανέναν

μόνο τότε είναι όλα άσπρα,
όταν δε σκέφτομαι πολύ.

όταν λίγο παραπάνω σκεφτώ,
τελικά καταλαβαίνω,
ότι το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μαύρο.
αμέσως πεινάω
και αρχίζω πάλι να ζω.

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

η μεγάλη @α

θέλω να με πας μια μεγάλη @α
τον παρακαλούσα για 25 ολόκληρα χρόνια
αν είσαι καλό κορίτσι, θα σε πάω

κι εγώ ήμουν καλό κορίτσι για 25 ολόκληρα χρόνια
και πήγαμε αυτή τη μεγάλη @α
η οποία αποδείχθηκε μεγάλη π@@α

και γι’ αυτό από τότε
άλλαξα και προφίλ και χαρακτήρα και όνομα και σώμα και όλα
και μέσα κι έξω.
δεν είμαι πια καλό κορίτσι,
ούτε και παρακαλάω κανέναν για τίποτα

και για πάντα όμως τον ευχαριστώ που μου γνώρισε
την @α που αποδείχθηκε π@@α,
γιατί τώρα μόνη μου μπορώ 
και να περπατήσω και να προχωρήσω.


hint: όπου @, διαβάζουμε το γνωστό σε όλους μας "ατ".

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

25 χρόνια φαγούρα



Ένα βάζο με μαραμένα λουλούδια είναι ακουμπισμένο στο ίδιο σημείο για 25 ολάκερα χρόνια. Και αυτός το ποτίζει κάθε μέρα περιμένοντας να βγάλει κανένα άνθος. Το ίδιο βάζο, στο ίδιο σημείο, κάθε μέρα, την ίδια ώρα το ποτίζει λες και είναι δοχείο ηδονής. Αυτό το βάζο μου την έδωσε χθες στα νεύρα και το έσπασα και δεν το ξανασκέφτηκα από τότε.                    Επιτέλους, μήπως σταματήσουν να το ποτίζουν.                             Βαρέθηκα πια.

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Του κουτιού !



Καταρχήν είμαστε του κουτιού. Είμαστε η γενιά του κουτιού, των συσκευασιών και των κουτιών. Των κουμπιών, των υπολογιστών, των κινητών, των ταξιδιών, των φωτογραφικών μηχανών, των μπλογκ, των πληθυντικών αριθμών, των ποιητών, των τεχνών, των 590,05 ευρώ, των ονείρων, των ανεκπλήρωτων, των πολλών και των λίγων, των αμετάκλητων και των διστακτικών, των ανεύθυνων, των παλαιών, των συντηρητικών, των ρούχων και των καλλυντικών, των παπουτσιών, των θεαμάτων και των λυγμών. Των δικών μας των παιδιών και όχι των δικών σας.

  Εκτός από όλα αυτά, είμαστε και δύο ερωτευμένοι νέοι που προσπαθούν να αρνηθούν την ιδέα του κουτιού και τις ιδέες που παράγονται μέσα στα κουτιά. Δε βλέπουμε τηλεόραση, αρνούμαστε να την έχουμε καν σαν έπιπλο για να ξαπλώνει το σεμεδάκι της γιαγιάς. Είμαστε όμως internet freaks. Ναι, αυτό είμαστε. Μας αρέσει όμως να γεμίζουμε τη ζωή μας με τα πραγματικά χρώματα. Να πηγαίνουμε τα Σάββατα βόλτα με τις φωτογραφικές μας μηχανές στις γειτονιές. Να πηγαίνουμε σινεμά. Να μαθαίνουμε πράγματα ο ένας στον άλλον. Να διαβάζουμε παρέα και να μαζευόμαστε στο σπίτι με τους φίλους μας. Φοβόμαστε το απόλυτο σκοτάδι. Μας αρέσει η ζωή έξω από το κουτί. Μας αρέσει το κόκκινο που τρέχει και δεν το προλαβαίνουμε.

κείμενο Δέσποινα Γερασιμίδου