είναι που όταν κλείνω
τα μάτια,
βγαίνουν αστραπές
και εκρήξεις.
είναι που όταν ανοίγω
τα πόδια
χύνονται αίμα και ιδρώτας.
είναι που είμαι
ακόμη τόσο εσύ
που εσύ σε μένα
άλλο δεν είσαι.
πως να λυτρωθείς
απ΄τον πόνο,
όταν οι λέξεις δε
φτάνουν πια για να
εκφραστείς.
πως να μυρίσεις
το αίμα που στάζει,
όταν κόβεσαι
και δε ματώνεις.
πως αλήθεια να σε
φτάσω εκεί που είσαι
πως αλήθεια να κατέβεις
εδώ που είμαι.
πως να ξαναγαπήσω
τα δάχτυλα των χεριών σου,
όταν ούτε χέρια δεν έχεις
πια, μήτε στόμα,
μήτε χείλη, μήτε
μαλλιά λίγα
για μένα.
καμιά φορά
δε θα ξαναπώ
δε θα σε ξαναδώ ποτέ.
θα είσαι σαν τους έρωτες
που προχώρησαν και δεν
είπαν τίποτα, που έφυγαν
ένα βράδυ χωρίς προειδοποίηση.
θα διασχίζεις χαρούμενος
τους δρόμους του εξωτικού
εξωτερικού σου κι εμείς
θα αργοσβήνουμε στη λάσπη
και την καταντιασμένη μας
Ελλάδα. Ο αέρας θα είναι
τόσος λίγος πια που δε θα
μπορούμε να αναπνέουμε
όλοι απ' τον ίδιο
σιγά σιγά. Θα 'ρχεστε κι εσείς
τα καλοκαίρια, θα μας
παίρνετε τον υπόλοιπο μισό,
θα ξεχαστούμε και δε
θα μιλάμε πια. Ο καθένας
το δρόμο του.
τις πήρες όλες μαζί σου
στο τελευταίο σου ταξίδι
είπες δε θα μου τις επιστρέψεις
ποτέ. εγώ όμως είμαι εδώ
και περιμένω να μου φέρεις
πίσω τις παλιές μου τις ματιές,
τα αχάριστα τα χαμόγελά μου
που τα σκόρπαγα εδώ
κι εκεί, τις νύχτες του πάθους
μας, το σπίτι μας να το φέρεις
κι αυτό μαζί σου, τα ρούχα μου
που δεν τα 'χω βγάλει ακόμη
απ' τη βαλίτσα, τα δώρα που
σου έκανα, τον πρώτο μήνα
που σε γνώρισα και όλους
τους επόμενους, τα χείλη σου,
τα χέρια σου και μια
χούφτα αγάπη. Καλό ταξίδι.
το στοίχημα μιας βελόνας που
ζούσε στον υπόνομο
ήταν να κολυμπήσει
σαν πρωταθλήτρια
να βγει στην επιφάνεια
-δεν αντέχεται το έξω, το 'ξερε
αλλά ήθελε να ζήσει-
να σταθεί όρθια στη μύτη της
και να περπατάει καμαρωτή
καμαρωτή,
γυρεύοντας απλά
μια κλωστή
για να
ράψει τις πληγές της
θα μπω μέσα σ' έναν άσπρο κύβο
δε θα φαίνομαι. έτσι
θα βγω απ' το δωμάτιο
θα γέρνω μία αριστερά
μία δεξιά
σαν ένας πελώριος τετράγωνος
γίγαντας θα προχωράω
μία αριστερά μία δεξιά.
θα βγω απ' το δωμάτιο
θα μπω στο μπάνιο
θα βγω απ' τον κύβο
θ' αρχίσω να πλένω τα
χέρια μου με τα
δάκρυα των ματιών μου.
εκεί θα λυτρωθώ.
για τον ιδρώτα που χύνουμε
όταν κάνουμε έρωτα,
για τον ιδρώτα που χύνουμε όλη
μέρα στη δουλειά
για τους διαφορετικούς ιδρώτες
που έχουν διαφορετικό χρώμα,
για μένα και για σένα
και για μας;
οι απουσίες έχουν διάφορα χρώματα. είναι κόκκινες γαλάζιες κίτρινες ροζ-σκούρο πράσινες μαβιές. οι λευκές απουσίες είναι όμως αυτές που πονάνε πιο πολύ απ' όλες. δεν μπορείς να τις κοιτάξεις κατάματα -το φως τους σε τυφλώνει. να τις σβήσεις δεν μπορείς -αλήθεια πως να σβήσεις το λευκό χρώμα; ακόμη και χρώμα να τις βάλεις, πάλι το λευκό θα επικρατήσει στο τέλος -όλα ξεθωριάζουν με τον καιρό και πλησιάζουν στο λευκό, το παρθένο, το νερωμένο.