Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Ένα παντελόνι που ποτέ δε
θα μου στρώσει

Μία τρύπια τσάντα γεμάτη
αναμνήσεις

Ένα λευκό καλοκαίρι χωρίς
διακοπές γεμάτο (ξε)κούραση

ΤΩρα φοράω ένα φόρεμα ανάποδα
βάζω δύο σύννεφα στην τρύπια τσάντα
και πηγαίνω
προς τον εθνικό κήπο.

να βγω μια μέρα από το σπίτι
και να μη γράψω προσωπική ποίηση.
tabula rasa να είμαι
χωρίς ίχνη (συν)αισθημάτων
να σκέφτομαι τα άλλα
τα άσχημα και τα ανείπωτα
τους πεθαμένους ήλιους
μέσα σε τείχη πόλεων-κρατών
για έναν κόσμο χωρίς σκόνη
και χωρίς ηχορύπανση να γράψω
και να γελάμε και να κλαίμε
ταυτόχρονα -και όμορφα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου